Tijdens documenta 5 in 1972 verschijnt James Lee Byars op het dak van het Fridericianum en roept hij door een gouden megafoon Duitse namen naar het publiek. En Joseph Beuys nodigt het publiek uit voor een gesprek in zijn Bureau für die direkte Demokratie met de bedoeling ideeën uit te wisselen over het hervormen van de maatschappij door middel van creatieve acties. Beide kunstenaars zijn bezig met de rol van kunst in de samenleving. Hun tegengestelde houding tegenover het publiek vormt waarschijnlijk de reden voor Byars om Beuys, de eerste Duitser die hij ooit ontmoette, als zijn tegenhanger te kiezen. Beide kunstenaars zetten ook een traditie voort van een denken over oost en west als eenheid, waaraan ook Goethe sterk vasthield.

Ik las ooit een zin van Baudelaire waar ik van hield. Hij zei dat het 23 maart of zo was en dat hij geen nieuw paar lavendel, mauve zijden handschoenen had. Hij had dus ook een wonderlijk elegant gevoel bij de lente. De grote Joseph Beuys zou een nieuwe rubberen handschoen kopen voor de lente. (Haha) Een groene. Hij kwam ooit naar een van mijn acties waarbij ik het gouden kostuum droeg en hij zijn vissersjas met de groene handschoen in zijn zak. Beuys was iemand die al deze dingen echt begreep, denk ik.
Uit een interview met James Lee Byars door Wolf Günter Thiel (1995), in: ‘James Lee Byars - The White Mass’, Keulen 2004