Ensemble

The Electronic Monster and Thirteen Ghosts (2024) is een nieuw werk dat voor deze tentoonstelling werd gecreëerd. Het is geïnspireerd op de herinnering aan twee monsterfilms die Jim Shaw in de bioscoop zag toen hij negen jaar oud was. De installatie brengt zingende pruiken, een agressieve stofzuiger, catalogusmodellen, holbewoners, een hybride wezen dat het midden houdt tussen gebak en ingewanden, en de geesten van de industriële macht en het consumentisme samen in een ultieme, groteske, uit de pas lopende dans. Het werk brengt de bouwstenen en brokstukken van de Amerikaanse samenleving aan de oppervlakte, als een ideologie op drift, zwevend maar toch heel aanwezig. In veel werken zet Jim Shaw een vintage esthetiek in, die toont hoe belangrijk de jaren 1960 waren voor zijn opvattingen als beginnend kunstenaar, en die hij nu gebruikt als een treffend middel om “de mythologische gouden eeuw van het patriarchaat in het naoorlogse Amerika, waar witte mannen alles beheersten” zowel uit te beelden als te ondermijnen. Het werk confronteert kijkers met hun typisch Europees standpunt: dat met een combinatie van nieuwsgierigheid en afkeuring kijkt naar een stereotiep Amerika, dat enkel ergens voorbij de werkelijkheid bestaat.