{"id":388,"title":"Imogen Stidworthy – Die Lucky Bush","date_begin":"2008-05-23T00:00:00.000+02:00","date_end":"2008-08-17T00:00:00.000+02:00","location":{"readable":"Antwerpen","latitude":null,"longitude":null},"assets":{"poster":"https://s3.amazonaws.com/mhka_ensembles_production/assets/public/000/028/987/large/Zaalzicht_MuHKA_clinckx_9.jpg?1432306674","poster_credits":null},"translations":[{"locale":"en","name":"Imogen Stidworthy – Die Lucky Bush","short_description":"\u003cp\u003eIn\u0026nbsp;\u003cem\u003eDIE LUCKY BUSH\u003c/em\u003e\u0026nbsp;Imogen Stidworthy explores this theme by means of three of her own installations, the work of some twenty artists chosen by her and material that is not normally regarded as art. The artist came across the title on the street in Jerusalem (Israel) in December 2007. The words \u0026lsquo;Die Lucky Bush\u0026rsquo; had been graffitied onto a wall behind a street musician sitting on a chair playing the balalaika. The statement serves as a shibboleth, i.e. a word used to detect whether or not the speaker belongs to a particular (cultural or political) group by his or her pronunciation. For English speakers the words \u0026lsquo;Die Lucky Bush\u0026rsquo; allude to George Bush or perhaps to \u0026#39;fortunate bushes\u0026#39;, but in Hebrew it is the phonetic transcription of \u0026lsquo;Stop the occupation\u0026#39;.\u0026nbsp;\u003c/p\u003e\r\n","description":"\u003cp\u003eIn\u0026nbsp;\u003cem\u003eDIE LUCKY BUSH\u003c/em\u003e\u0026nbsp;Imogen Stidworthy explores this theme by means of three of her own installations, the work of some twenty artists chosen by her and material that is not normally regarded as art. The artist came across the title on the street in Jerusalem (Israel) in December 2007. The words \u0026lsquo;Die Lucky Bush\u0026rsquo; had been graffitied onto a wall behind a street musician sitting on a chair playing the balalaika. The statement serves as a shibboleth, i.e. a word used to detect whether or not the speaker belongs to a particular (cultural or political) group by his or her pronunciation. For English speakers the words \u0026lsquo;Die Lucky Bush\u0026rsquo; allude to George Bush or perhaps to \u0026#39;fortunate bushes\u0026#39;, but in Hebrew it is the phonetic transcription of \u0026lsquo;Stop the occupation\u0026#39;.\u0026nbsp;\u003cbr /\u003e\r\n\u0026lsquo;Die Lucky Bush\u0026rsquo; is not really a watchword, like for instance the shibboleth \u0026lsquo;Schild en Vriend\u0026rsquo; or \u0026#39;Shield and Friend\u0026#39; used during the Battle of the Spurs to unmask the French and the gallicized bourgeoisie. Rather it is an ideologically charged variation of the sort of word play Stidworthy is so interested in, the osmosis or differentiation that can result when language, word and sound interact. The photograph of the graffiti is emblematic of an exhibition concerned with the thresholds of language: the borders or meeting of different languages. For example, Werner Feiersinger\u0026#39;s work - a fibreglass object reminiscent of an upside-down boat placed diagonally across the floor of the central exhibition space - immediately becomes a physical threshold in an exhibition which unfolds like an acoustic landscape, strewn with linguistic thresholds. The central question in\u0026nbsp;\u003cem\u003eDIE LUCKY BUSH\u003c/em\u003e\u0026nbsp;is what other form of meaning can arise when something is experienced as unreadable.\u0026nbsp;\u003cbr /\u003e\r\n\u003cbr /\u003e\r\nStidworthy explores the physical and social impact of the spoken word. She looks at how the use of language affects communication between people and the objects around them through her stratified installations centring on language and combining a variety of media such as film, video and audio. The artist makes language manifest in the space: she likens speaking to unrolling a carpet. Her work hinges upon questions like: What is language? What do we do with language? What does language do to us and to us in relation to others? Who or what is speaking? How is it, she wonders, that two people manage to understand one another - even in situations where no language is used - when something disturbs the connection between a thought and a word or between those people?\u003cbr /\u003e\r\nThe point of departure for the exhibition is Stidworthy\u0026rsquo;s film installation\u0026nbsp;\u003cem\u003eI hate\u003c/em\u003e\u0026nbsp;(2007), which the artist created for Documenta 12. The subject of the work is the photographer Edward Woodman who lost his power of speech in an accident and his long struggle to rediscover his fragile voice. Practising words is part and parcel of his photography, which also changed after the accident. As a professional photographer, between 1970 and 2001 he documented installations, exhibitions of contemporary art and architecture models. Since the accident he has used the camera to record social change, and the whole process of change around him. A series of photographs relates to the King\u0026#39;s Cross area where the new Eurostar terminus is located. This subtle configuration of video, illuminated news trailer and sound are shown here for the first time since Documenta 12.\u0026nbsp;\u003cbr /\u003e\r\nThe second Stidworthy installation in the exhibition is entitled\u0026nbsp;\u003cem\u003eGet here\u003c/em\u003e\u0026nbsp;(2006), an example of the Scouse dialect spoken in Liverpool. For the sound recording (reproduced in surround sound) she called upon Liverpudlians, Somalian refugees and actors trained by professional voice coaches to master the authentic Scouse dialect. \u0026quot;Get here!\u0026quot; is a typical command often heard on the street, for example, when mothers call their children to order. It characterizes the Liverpudlian culture, but at the same time the installation raises questions about place and identity. The diversity of voices and intonations alters words and relationships between the speaker and listener. The word \u0026lsquo;here\u0026rsquo;, normally a simple and quite straightforward indication of place or position, suddenly becomes a multiple, even contradictory and intangible notion. For the exhibition at the M HKA Stidworthy gives her work a more sculptural form for the first time.\u003cbr /\u003e\r\nStidworthy\u0026#39;s third work in the exhibition bears the title\u0026nbsp;\u003cem\u003e7 A.M.\u003c/em\u003e\u0026nbsp;Every morning crowds of people pass through the gates of Tiantan Park in Beijing. The artist\u0026#39;s video evokes the morning exercises and the social and acoustic space which the park becomes. The isolated figures and small groups among the trees fill the park with sound. Time and distance are measured by the hundreds of simultaneous, but individual rhythms, which evolve into an extraordinarily complex, percussive language, both acoustically and visually. The film examines the relationships, the dynamic and the implications of this social-acoustic landscape for the public.\u003cbr /\u003e\r\n\u003cbr /\u003e\r\nFor the first time Stidworthy uses the exhibition as a way of directly relating the ideas she employs as an artist to the work of other artists and other material. In so doing she deals not only with the purely linguistic meaning of language, but she also harnesses other forms of language \u0026ndash; visual language, the language of sound and body language. So apart from spoken language,\u0026nbsp;\u003cem\u003eDIE LUCKY BUSH\u003c/em\u003e\u0026nbsp;also comprises spatial and physical sounds and visual language. Some works are concerned not only with linguistic distinctions, but also play on political and cultural differences. There are for example the drawings in which the French educationalist Fernand Deligny recorded the actions of severely autistic youngsters who had been written off as unmanageable;\u0026nbsp;\u003cem\u003ewhistling a lee hazelwood song through a straw\u003c/em\u003ein which Dominique Somers uses her body physically to record a melody graphically;\u0026nbsp;\u003cem\u003eSay: \u0026quot;Parsley\u0026rdquo;\u003c/em\u003e\u0026nbsp;by Caroline Bergvall and Ciaran Maher, where the point of departure is a shibboleth;\u0026nbsp;\u003cem\u003eLak-kat\u003c/em\u003e\u0026nbsp;by Anri Sala, a film about language, memory and meaning;\u0026nbsp;\u003cem\u003eTrepanaciones\u003c/em\u003e, a sound work in which Teresa Margolles examines the Western perception of death, and the compositions on paper by modern composers such as John Cage and Anestis Logothetis, which can be read as spatial-acoustic maps of sound works.\u003cbr /\u003e\r\n\u0026gt; In a publication visitors can take away with them, Imogen Stidworthy pulled together conversations, essays, graphic systems and scores. Though it can be seen as a part of the exhibition, it is in fact the embodiment of research that goes a step further.\u0026nbsp;\u003cbr /\u003e\r\n\u0026gt; Imogen Stidworthy developed the project at the invitation of Curator Edwin Carels and in dialogue with the Programme Director of the Liverpool Biennial Paul Domela.\u003cbr /\u003e\r\n\u0026nbsp;\u003c/p\u003e\r\n\r\n\u003cp\u003e\u003cstrong\u003eWith work by: CAROLINE BERGVALL \u0026amp; CIARAN MAHER, JOHN CAGE, RAOUL DE KEYSER, FERNAND DELIGNY, JIMMIE DURHAM, WERNER FEIERSINGER, PABLO HELGUERA, GARY HILL, ALFREDO JAAR, AGLAIA KONRAD, JOSEPH KOSUTH, INES LECHLEITNER, ANESTIS LOGOTHETIS, TERESA MARGOLLES, CILDO MEIRELES, ROBERT MORRIS, WILLEM OOREBEEK, RIA PACQU\u0026Eacute;E, MICHELANGELO PISTOLETTO, ANRI SALA, DOMINIQUE SOMERS, IMOGEN STIDWORTHY, RICHARD WENTWORTH, ROBERT WILSON \u0026amp; CHRISTOPHER KNOWLES, JUN YANG and ARTUR ZMIJEWSKY\u003c/strong\u003e\u003cbr /\u003e\r\n\u0026nbsp;\u003c/p\u003e\r\n"},{"locale":"nl","name":"Imogen Stidworthy – Die Lucky Bush","short_description":"","description":"\u003cp\u003e\u003cem\u003eDIE LUCKY BUSH\u003c/em\u003e\u0026nbsp;ontstond als uitnodiging aan Imogen Stidworthy om een tentoonstelling te maken met enkele van haar werken. Stidworthy nam deze aan als een gelegenheid om een groepstentoonstelling te ontwikkelen, met als startpunt haar werk\u0026nbsp;\u003cem\u003eI Hate\u003c/em\u003e\u0026nbsp;(2007). Ze heeft een groot aantal kunstenaars uitgenodigd om te participeren met werken die, minder of meer direct, reflecteren op taal en de grenzen aan taal. Daarnaast zijn onder andere ook muziekcomposities en gecensureerde boeken in de tentoonstelling opgenomen\u003c/p\u003e\r\n\r\n\u003cp\u003eIn\u0026nbsp;\u003cem\u003eDIE LUCKY BUSH\u003c/em\u003e\u0026nbsp;reflecteert Imogen Stidworthy op dit gegeven aan de hand van drie eigen installaties, het werk van een twintigtal door haar geselecteerde kunstenaars en materiaal dat niet als kunst beschouwd wordt. De titel ontdekte de kunstenares op straat in Jerusalem [Isra\u0026euml;l], waar ze in december 2007 \u0026lsquo;Die Lucky Bush\u0026rsquo; als graffititekst zag achter een straatmuzikant die op een stoeltje de balalaika zat te spelen. De uitspraak functioneert als een sjibbolet, een soort tongbreker die eenduidig aangeeft of de spreker al dan niet tot een bepaalde [culturele of politieke] groep behoort. Voor Engelstaligen refereert \u0026lsquo;Die Lucky Bush\u0026rsquo; naar George Bush, of naar gelukkige struiken, maar op zijn Hebreeuws uitgesproken is het de fonetische transcriptie van \u0026lsquo;Stop de bezetting\u0026rsquo;.\u0026nbsp;\u003cbr /\u003e\r\n\u0026lsquo;Die Lucky Bush\u0026rsquo; is niet echt een wachtwoord, zoals bijvoorbeeld de sjibbolet \u0026lsquo;Schild en Vriend\u0026rsquo; die tijdens de Guldensporenslag gebruikt werd om de Fransen en de verfranste bourgeoisie te ontmaskeren. Het is daarentegen een ideologisch geladen variatie op het soort van woordspel waarin Stidworthy zo sterk ge\u0026iuml;nteresseerd is, de osmose of differenti\u0026euml;ring die kan ontstaan wanneer taal, woord, geluid op elkaar inwerken. De foto van de graffiti is emblematisch voor een tentoonstelling die zich richt op de drempels van taal: de grenzen van of de ontmoeting tussen verschillende talen. Zo wordt met het werk van Werner Feiersinger, een object in fiberglas dat doet denken aan een omgekeerde boot die dwars over de vloer van de centrale tentoonstellingsruimte ligt, onmiddellijk een fysieke drempel opgeworpen in een tentoonstelling die zich ontvouwt als een akoestisch landschap, bezaaid met taalkundige drempels. De centrale vraag van\u0026nbsp;\u003cem\u003eDIE LUCKY BUSH\u003c/em\u003e\u0026nbsp;is welke andere vorm van betekenis er kan ontstaan, wanneer iets als onleesbaar ervaren wordt.\u003cbr /\u003e\r\n\u003cbr /\u003e\r\nStidworthy onderzoekt de fysieke en sociale impact van het gesproken woord. Hoe bepaalt taalgebruik de communicatie tussen mensen en de objecten waarmee ze omringd worden? Stidworthy doet dat in veelgelaagde installaties waarin ze meerdere media zoals film, video en audio combineert en waarin taal centraal staat. De kunstenares maakt taal manifest in de ruimte; spreken is voor haar zoiets als een tapijt ontrollen. Vragen die haar werk bepalen zijn: wat is taal? Wat doen we met taal? Wat doet taal met ons en met ons in relatie tot anderen? Wie of wat is er aan het woord? Hoe, vraagt ze zich af, komt begrip tussen twee mensen tot stand \u0026ndash; ook in situaties waarin geen taal gebruikt wordt \u0026ndash; wanneer iets de verbinding tussen gedachte en woord of tussen die personen in de weg staat.\u003cbr /\u003e\r\nUitgangspunt van de tentoonstelling is Stidworthy\u0026rsquo;s werk\u0026nbsp;\u003cem\u003eI hate\u003c/em\u003e\u0026nbsp;[2007], dat de kunstenares cre\u0026euml;erde naar aanleiding van documenta 12. Het werk portretteert fotograaf Edward Woodman, die zijn spraakvermogen verloor na een ongeval en in een moeizaam proces zijn kwetsbare stem herontdekt. Het oefenen van de woorden is verweven met zijn fotografie, die na zijn ongeluk eveneens veranderde. Tussen 1970 en 2001 documenteerde hij als professioneel fotograaf installaties, tentoonstellingen van hedendaagse kunst en architectuur modellen. Sinds zijn ongeval gebruikt hij de camera om sociale verandering vast te leggen, en het hele proces van verandering om hem heen. In de eerste plaats betreft het de buurt waarin de nieuwe eindhalte van de Eurostar is gebouwd, King\u0026rsquo;s Cross. Het is de eerste keer dat deze subtiele configuratie van video, lichtkrant en geluid opnieuw wordt getoond.\u0026nbsp;\u003cbr /\u003e\r\nEen tweede Stidworthy-installatie in de tentoonstelling draagt de titel\u0026nbsp;\u003cem\u003eGet here\u003c/em\u003e\u0026nbsp;[2006] en maakt gebruikt van het typisch Liverpoolse Scouse dialect. Voor de geluidsregistratie [weergegeven in surround geluid] schakelde ze inwoners uit Liverpool in, Somalische vluchtelingen en acteurs die door professionele stemcoaches getraind worden om een authentieke Scouse tongval te krijgen. \u0026lsquo;Get here!\u0026rsquo; is een typische zin die vaak op straat gehoord worden, wanneer moeders hun kinderen tot de orde roepen. Het karakteriseert de Liverpoolse cultuur, maar de installatie roept tegelijk vragen op over plaats en identiteit. De diversiteit aan stemmen en intonaties vervormt woorden en relaties tussen de spreker en luisteraar. Het woord \u0026lsquo;hier\u0026rsquo;, wordt van een simpele en niet mis te verstane aanduiding plots een veelvuldig, zelfs contradictorisch en ongrijpbaar begrip. Voor de tentoonstelling in het M HKA verleent Stidworthy voor het eerst een meer sculpturale vorm aan het werk.\u003cbr /\u003e\r\nEen derde werk van Stidworthy die de tentoonstelling articuleert, draagt de titel\u0026nbsp;\u003cem\u003e7 A.M.\u003c/em\u003e\u0026nbsp;Elke ochtend passeren massa\u0026rsquo;s mensen door de poorten van het Tian Tan Park in Bejing. Met haar video evoceert Imogen de ochtendgymnastiek en de sociale en akoestische ruimte die hierdoor ontstaat. De ge\u0026iuml;soleerde figuren en kleine groepjes tussen de bomen vullen het park met geluiden. Tijd en afstand worden meetbaar door de honderden simultane, maar individuele ritmes, die verder ontwikkelen tot een bijzonder complexe, percussieve taal, zowel akoestisch als visueel. De film onderzoekt de relaties, de dynamiek en de implicaties van dit sociaalakoestische landschap voor het publiek.\u003cbr /\u003e\r\n\u003cbr /\u003e\r\nStidworthy gebruikt de tentoonstelling als een unieke kans om de idee\u0026euml;n die ze als kunstenares hanteert voor het eerst ook in directe relatie te brengen met het werk van andere kunstenaars en met ander materiaal. Daarbij benadert ze taal niet alleen in zijn puur lingu\u0026iuml;stische betekenis, maar haalt ze ook andere vormen van taal aan \u0026ndash; beeldtaal, klanktaal, lichaamstaal. Behalve gesproken en geschreven taal omvat DIE LUCKY BUSH dan ook ruimtelijke en lichamelijk geluiden en beeldtaal. Meerdere werken hanteren niet alleen het lingu\u0026iuml;stische onderscheid, maar spelen ook in op politieke en culturele verschillen. Het betreft onder andere de tekeningen waarin de Franse pedagoog Fernand Deligny de handelingen vastlegde van moeilijk opvoedbare, ernstig autistische kinderen;\u0026nbsp;\u003cem\u003ewhistling a lee hazelwood song through a straw\u003c/em\u003e\u0026nbsp;waarin Dominique Somers haar lichaam fysiek gebruikt om een melodie grafisch te registreren;\u0026nbsp;\u003cem\u003eSay:\u0026quot;Parsley\u0026quot;\u003c/em\u003e\u0026nbsp;van Caroline Bergvall en Ciaran Maher, waarvan het uitgangspunt een sjibbolet is;\u0026nbsp;\u003cem\u003eLak-kat\u003c/em\u003e\u0026nbsp;van Anri Sala, een film over taal, geheugen en betekenis;\u0026nbsp;\u003cem\u003eTrepanaciones\u003c/em\u003e\u0026nbsp;een geluidswerk waarin Teresa Margolles ingaat op de Westerse perceptie van de dood; en de composities op papier van moderne componisten zoals John Cage en Anestis Logothetis, die gelezen kunnen worden als ruimtelijk-akoestische kaarten van geluidswerken.\u003cbr /\u003e\r\n\u0026gt; de tentoonstelling wordt gecomplementeerd door een gratis mee te nemen, door Imogen Stidworthy samengestelde publicatie, die gezien kan worden als een volwaardig onderdeel; het is de neerslag van een onderzoek dat verder reikt dan de tentoonstelling zelf. In de publicatie bundelt Stidworthy een aantal gesprekken, essays en grafische systemen en partituren\u003cbr /\u003e\r\n\u0026gt; Imogen Stidworthy ontwikkelde het project op uitnodiging van curator Edwin Carels en in dialoog met programmadirecteur van de Liverpool Bi\u0026euml;nnale Paul Domela\u003c/p\u003e\r\n"},{"locale":"fr","name":"Imogen Stidworthy – Die Lucky Bush","short_description":"","description":"\u003cp\u003e\u003cem\u003eDIE LUCKY BUSH\u003c/em\u003e\u0026nbsp;s\u0026#39;est faite sur invitation d\u0026#39;Imogen Stidworthy qui a demand\u0026eacute; de concipier une exposition autour de certaines de ses oeuvres. C\u0026#39;\u0026eacute;tait une occasion pour Stidworthy de pouvoir organiser une exposition de groupe avec comme point de d\u0026eacute;part son oeuvre I Hate (2007). Elle a invit\u0026eacute; un grand nombre d\u0026#39;artistes \u0026agrave; participer avec des oeuvres qui r\u0026eacute;flechissent, plus ou moins directement, sur le langage et tout ce qui c\u0026ocirc;toie le langage. Des compositions musicales et des livres censur\u0026eacute;s, entre autres, ont \u0026eacute;galement \u0026eacute;t\u0026eacute; incorpor\u0026eacute; dans l\u0026#39;exposition.\u003c/p\u003e\r\n\r\n\u003cp\u003e\u003cstrong\u003eAvec des oeuvres de: CAROLINE BERGVALL \u0026amp; CIARAN MAHER, JOHN CAGE, RAOUL DE KEYSER, FERNAND DELIGNY, JIMMIE DURHAM, WERNER FEIERSINGER, PABLO HELGUERA, GARY HILL, ALFREDO JAAR, AGLAIA KONRAD, JOSEPH KOSUTH, INES LECHLEITNER, ANESTIS LOGOTHETIS, TERESA MARGOLLES, CILDO MEIRELES, ROBERT MORRIS, WILLEM OOREBEEK, RIA PACQU\u0026Eacute;E, MICHELANGELO PISTOLETTO, ANRI SALA, DOMINIQUE SOMERS, IMOGEN STIDWORTHY, RICHARD WENTWORTH, ROBERT WILSON \u0026amp; CHRISTOPHER KNOWLES, JUN YANG et ARTUR ZMIJEWSKY\u003c/strong\u003e\u003cbr /\u003e\r\n\u003cbr /\u003e\r\nMONTAGE\u003cbr /\u003e\r\n05.05-22.05.08\u003cbr /\u003e\r\nEn raison de travaux de montage de\u0026nbsp;\u003cem\u003eDIE LUCKY BUSH\u003c/em\u003e, l\u0026rsquo;acc\u0026egrave;s est interdit au deuxi\u0026egrave;me \u0026eacute;tage du M HKA. Pendant le montage vous pouvez visiter\u0026nbsp;\u003cem\u003eFANTASY intervention par Koen van den Broek\u003c/em\u003e\u0026nbsp;et\u003cem\u003ePERMANENT REVOLUTION insert par Sue de Beer\u003c/em\u003e\u0026nbsp;au rez-de-chauss\u0026eacute;e,\u0026nbsp;\u003cem\u003eLONELY AT THE TOP effets sonores #2 Wendelien van Oldenborg\u003c/em\u003e\u0026nbsp;au 5i\u0026egrave;me etage et le M HKAFE au 4i\u0026egrave;me \u0026eacute;tage.\u0026nbsp;\u003cbr /\u003e\r\n\u003cbr /\u003e\r\nVous pouvez visiter l\u0026rsquo;exposition\u0026nbsp;\u003cem\u003eDIE LUCKY BUSH\u003c/em\u003e\u0026nbsp;\u0026agrave; partir de 23.05.08.\u003cbr /\u003e\r\nNos excuses pour le d\u0026eacute;sagr\u0026eacute;ment.\u003cbr /\u003e\r\n\u003cbr /\u003e\r\n\u003cbr /\u003e\r\nDans\u0026nbsp;\u003cem\u003eDIE LUCKY BUSH\u003c/em\u003e, Imogen Stidworthy r\u0026eacute;fl\u0026eacute;chit \u0026agrave; cette donn\u0026eacute;e au moyen de trois installations, qu\u0026rsquo;elle pr\u0026eacute;sente avec des \u0026oelig;uvres d\u0026rsquo;une vingtaine d\u0026rsquo;artistes de son choix, ainsi que du mat\u0026eacute;riel que l\u0026rsquo;on ne peut consid\u0026eacute;rer comme de l\u0026rsquo;art. Le titre de l\u0026rsquo;exposition, Die Lucky Bush, est un graffiti que Stidworthy a d\u0026eacute;couvert en d\u0026eacute;cembre 2007 dans une rue de J\u0026eacute;rusalem [Isra\u0026euml;l], sur un mur devant lequel un musicien de rue, assis sur une chaise, jouait de la balala\u0026iuml;ka. La phrase fonctionne comme une phrase de reconnaissance (un shibboleth), une sorte de virelangue qui indique de mani\u0026egrave;re univoque si un locuteur appartient ou non \u0026agrave; un groupe d\u0026eacute;termin\u0026eacute; [culturel ou politique]. Pour les anglophones, Die Lucky Bush renvoie \u0026agrave; George Bush, ou \u0026agrave; des buissons bienheureux, mais prononc\u0026eacute; en h\u0026eacute;breu, on entend une transcription phon\u0026eacute;tique de \u0026laquo; Fin \u0026agrave; l\u0026rsquo;occupation \u0026raquo;.\u003cbr /\u003e\r\n\u0026#39;Die Lucky Bush\u0026#39; n\u0026rsquo;est pas un mot de passe \u0026agrave; proprement parler, comme l\u0026rsquo;\u0026eacute;tait par exemple la phrase de reconnaissance Schild en Vriend [bouclier et ami], qui a permis de d\u0026eacute;masquer les Fran\u0026ccedil;ais et la bourgeoisie francophone lors de la Bataille des \u0026Eacute;perons d\u0026rsquo;or. Il s\u0026rsquo;agit par contre d\u0026rsquo;une variante, id\u0026eacute;ologiquement charg\u0026eacute;e, du genre de jeux de mots auxquels Stidworthy s\u0026rsquo;int\u0026eacute;resse tant : l\u0026rsquo;osmose ou la diff\u0026eacute;rentiation qui peut germer de l\u0026rsquo;interaction entre le langage, la parole et le son. La photo du graffiti est embl\u0026eacute;matique d\u0026rsquo;une exposition qui se penche sur les seuils du langage : les fronti\u0026egrave;res ou les points de rencontres de diff\u0026eacute;rents langages. Ainsi, l\u0026rsquo;\u0026oelig;uvre de Werner Feiersinger, un objet en fibre de verre qui ressemble \u0026agrave; un bateau renvers\u0026eacute;, pos\u0026eacute; en travers du sol de l\u0026rsquo;espace central d\u0026rsquo;exposition, dresse d\u0026rsquo;embl\u0026eacute;e un seuil physique dans une exposition qui se d\u0026eacute;ploie comme un paysage acoustique, jonch\u0026eacute; de seuils linguistiques. La question cl\u0026eacute; de\u0026nbsp;\u003cem\u003eDIE LUCKY BUSH\u003c/em\u003e\u0026nbsp;est : quelle autre forme de signification peut na\u0026icirc;tre de ce qui est per\u0026ccedil;u comme illisible ?\u003cbr /\u003e\r\n\u003cbr /\u003e\r\nStidworthy analyse l\u0026rsquo;impact physique et social de la parole orale. Comment l\u0026rsquo;usage du langage d\u0026eacute;termine-t-il la communication entre les personnes et les objets qui les entourent ? Le langage est au c\u0026oelig;ur de l\u0026rsquo;\u0026oelig;uvre de Stidworthy, dont les installations aux stratifications multiples conjuguent divers m\u0026eacute;dias : film, vid\u0026eacute;o, installation sonore. L\u0026rsquo;artiste tente de rendre le langage manifeste dans l\u0026rsquo;espace ; chez elle, parler peut se comparer \u0026agrave; un tapis que l\u0026rsquo;on d\u0026eacute;roule. Les questions qui d\u0026eacute;terminent son \u0026oelig;uvre sont les suivantes : comment d\u0026eacute;finir le langage ? Que faisons-nous avec le langage ? Quelle influence le langage exerce-t-il sur nous et sur nos relations aux autres ? Qui, ou quel objet, a la parole ? Comment, se demande-t-elle, s\u0026rsquo;\u0026eacute;tablit la compr\u0026eacute;hension entre deux personnes \u0026ndash; y compris dans des situations o\u0026ugrave; le langage n\u0026rsquo;est pas utilis\u0026eacute; \u0026ndash; lorsque le lien entre la pens\u0026eacute;e et la parole ou entre les personnes est entrav\u0026eacute;?\u003cbr /\u003e\r\nLe point de d\u0026eacute;part de l\u0026rsquo;exposition est l\u0026rsquo;\u0026oelig;uvre de Stidworthy intitul\u0026eacute;e,\u0026nbsp;\u003cem\u003eI hate\u003c/em\u003e\u0026nbsp;[2007], que l\u0026rsquo;artiste a cr\u0026eacute;\u0026eacute;e \u0026agrave; l\u0026rsquo;occasion de la Documeneta 12 et dans laquelle elle brosse un portrait du photographe Edward Woodman, qui a perdu l\u0026rsquo;usage de la parole suite \u0026agrave; un accident et red\u0026eacute;couvre sa voix fragile dans un processus laborieux de r\u0026eacute;\u0026eacute;ducation. L\u0026rsquo;exercice des mots est imbriqu\u0026eacute; avec ses photographies qui ont chang\u0026eacute;, elles aussi, apr\u0026egrave;s son accident. En tant que photographe professionnel, il a document\u0026eacute; entre 1970 et 2001 des installations et des expositions d\u0026rsquo;art contemporain et des maquettes architecturales. Depuis son accident, il utilise son appareil photographique pour immortaliser les mutations sociales, et tous les processus de changements qui s\u0026rsquo;op\u0026egrave;rent autour de lui. Il s\u0026rsquo;agit en premier lieu du quartier dans lequel s\u0026rsquo;est construite la nouvelle gare terminus de l\u0026rsquo;Eurostar, St Pancras \u0026agrave; c\u0026ocirc;t\u0026eacute; de King\u0026rsquo;s Cross. C\u0026rsquo;est la premi\u0026egrave;re fois depuis la Documenta qu\u0026rsquo;est expos\u0026eacute;e cette configuration subtile de vid\u0026eacute;o, de journal lumineux et de sons.\u003cbr /\u003e\r\nLa deuxi\u0026egrave;me installation de Stidworthy porte le titre de\u0026nbsp;\u003cem\u003eGet here\u003c/em\u003e\u0026nbsp;[2006] et fait usage du dialecte typique de Liverpool, le \u0026laquo; scouse \u0026raquo;. Pour l\u0026rsquo;enregistrement sonore [diffus\u0026eacute; en ambiophonie], l\u0026rsquo;artiste a fait appel \u0026agrave; des habitants de Liverpool, des r\u0026eacute;fugi\u0026eacute;s somaliens et des com\u0026eacute;diens, entra\u0026icirc;n\u0026eacute;s par des professeurs vocaux, pour obtenir l\u0026rsquo;accent scouse authentique. Dans les rues de Liverpool, on entend souvent l\u0026rsquo;injonction Get here! quand les mamans rappellent leurs enfants \u0026agrave; l\u0026rsquo;ordre. Cette expression est caract\u0026eacute;ristique la culture de Liverpool, mais l\u0026rsquo;installation soul\u0026egrave;ve en m\u0026ecirc;me temps des questions autour du lieu et de l\u0026rsquo;identit\u0026eacute;. La diversit\u0026eacute; des voix et des intonations d\u0026eacute;forme les mots et d\u0026eacute;nature les relations entre locuteur et auditeur. Une indication simple et impossible \u0026agrave; m\u0026eacute;sinterpr\u0026eacute;ter, here [ici], devient soudain un concept multiple, parfois m\u0026ecirc;me contradictoire ou incompr\u0026eacute;hensible. Pour l\u0026rsquo;exposition au M HKA, Stidworthy donne une forme plus sculpturale \u0026agrave; l\u0026rsquo;\u0026oelig;uvre.\u003cbr /\u003e\r\nLa troisi\u0026egrave;me \u0026oelig;uvre de Stidworthy autour de laquelle s\u0026rsquo;articule l\u0026rsquo;exposition s\u0026rsquo;intitule\u0026nbsp;\u003cem\u003e7 AM\u003c/em\u003e. Tous les matins, \u0026agrave; Beijing, une mar\u0026eacute;e humaine franchit les portes du parc Tian Tan. La vid\u0026eacute;o d\u0026rsquo;Imogen Stidworthy \u0026eacute;voque la gymnastique matinale et l\u0026rsquo;espace social et acoustique ainsi cr\u0026eacute;\u0026eacute; : figures isol\u0026eacute;es et petits groupes de gens, \u0026eacute;parpill\u0026eacute;s entre les arbres, remplissent le parc de sons. On peut mesurer le temps et la distance en observant ces centaines de rythmes simultan\u0026eacute;s, mais individuels, qui \u0026eacute;voluent en un langage percussif, particuli\u0026egrave;rement complexe, tant sur le plan acoustique que visuel. Le film analyse les relations, la dynamique et les implications de ce paysage socio-acoustique pour le public.\u003cbr /\u003e\r\n\u003cbr /\u003e\r\nStidworthy met \u0026agrave; profit l\u0026rsquo;opportunit\u0026eacute; unique qui lui offre l\u0026rsquo;exposition de mettre les id\u0026eacute;es qu\u0026rsquo;elle v\u0026eacute;hicule en tant qu\u0026rsquo;artiste pour la premi\u0026egrave;re fois en rapport direct avec l\u0026rsquo;\u0026oelig;uvre d\u0026rsquo;autres artistes et avec d\u0026rsquo;autres mat\u0026eacute;riaux. Dans ce cadre, elle n\u0026rsquo;approche pas uniquement le langage \u0026agrave; l\u0026rsquo;\u0026eacute;gard de sa valeur purement linguistique, elle \u0026eacute;voque \u0026eacute;galement d\u0026rsquo;autres formes de langage \u0026ndash; le langage visuel, sonore et corporel. Outre le langage oral et \u0026eacute;crit,\u0026nbsp;\u003cem\u003eDIE LUCKY BUSH\u003c/em\u003e\u0026nbsp;inclut des images et des sons spatiaux et corporels. Bon nombre d\u0026rsquo;\u0026oelig;uvres n\u0026rsquo;abordent pas seulement la diversit\u0026eacute; linguistique, elles touchent aussi \u0026agrave; des diff\u0026eacute;rences culturelles et politiques. Cela concerne, entre autres, des dessins dans lesquels le p\u0026eacute;dagogue fran\u0026ccedil;ais Fernand Deligny repr\u0026eacute;sente les faits et gestes d\u0026rsquo;enfants profond\u0026eacute;ment autistes, difficiles \u0026agrave; \u0026eacute;duquer ;\u0026nbsp;\u003cem\u003ewhistling a lee hazelwood song through a straw\u003c/em\u003e, une \u0026oelig;uvre dans laquelle Dominique Somers se sert de son propre corps pour enregistrer graphiquement une m\u0026eacute;lodie ;\u003cem\u003eSay:\u0026ldquo;Parsley\u0026rdquo;\u003c/em\u003e\u0026nbsp;de Caroline Bergvall et Ciaran Maher dont le point de d\u0026eacute;part est un mot de reconnaissance ;\u0026nbsp;\u003cem\u003eLak-kat\u003c/em\u003e\u0026nbsp;d\u0026rsquo;Anri Sala, un film sur le langage, la m\u0026eacute;moire et la s\u0026eacute;mantique ;\u003cem\u003eTrepanaciones\u003c/em\u003e, une installation sonore dans laquelle Teresa Margolles r\u0026eacute;agit \u0026agrave; la perception occidentale de la mort ; et des partitions de compositeurs modernes tels que John Cage et Anestis Logothetis, que l\u0026rsquo;on peut lire comme des cartes spatio-acoustiques d\u0026rsquo;\u0026oelig;uvres sonores.\u003cbr /\u003e\r\n\u0026gt; une publication \u0026agrave; emporter, compos\u0026eacute;e par Imogen Stidworthy, compl\u0026egrave;te l\u0026rsquo;exposition, dont elle fait partie int\u0026eacute;grante ; c\u0026rsquo;est le r\u0026eacute;sultat d\u0026rsquo;une recherche qui s\u0026rsquo;\u0026eacute;tend au-del\u0026agrave; de l\u0026rsquo;exposition. Stidworthy y compile un nombre d\u0026rsquo;entretiens, d\u0026rsquo;essais, de syst\u0026egrave;mes graphiques et de partitions\u003cbr /\u003e\r\n\u0026gt; Imogen Stidworthy a \u0026eacute;labor\u0026eacute; le projet \u0026agrave; l\u0026rsquo;invitation du commissaire d\u0026rsquo;expositions Edwin Carels et en dialogue avec le directeur du programme de la Biennale de Liverpool, Paul Domela\u003c/p\u003e\r\n"},{"locale":"ru","name":null,"short_description":"","description":""},{"locale":"de","name":null,"short_description":"","description":""},{"locale":"es","name":null,"short_description":"","description":""},{"locale":"el","name":null,"short_description":"","description":""}],"actors":[{"id":259,"name":"Raoul De Keyser","assets":{"poster":"https://s3.amazonaws.com/mhka_ensembles_production/assets/public/000/013/322/large/raouldekeyser.jpg?1353679052","poster_credits":null}},{"id":1314,"name":"Imogen Stidworthy","assets":{"poster":"https://s3.amazonaws.com/mhka_ensembles_production/assets/public/000/016/012/large/MuHKA_Imogen_Stidworthy_147.jpg?1365510600","poster_credits":"(c)image: M HKA, Bram Goots"}}],"items":[{"id":5594,"title":"Maaigem en Kabinet [Maaigem and Cabinet]","date_begin":"1991-01-01","poster_image":"https://s3.amazonaws.com/mhka_ensembles_production/assets/public/000/029/860/large/Maaigem.jpg?1441097740","poster_credits":"©image: M HKA, Syb'l.S.-Pictures","actors":"Raoul De Keyser"},{"id":5833,"title":"Die Lucky Bush - a project by Imogen Stidworthy","date_begin":"2008-01-01","poster_image":"https://s3.amazonaws.com/mhka_ensembles_production/assets/public/000/031/286/large/__Photo_M_HKA__114.jpg?1458553071","poster_credits":null,"actors":"Imogen Stidworthy"}]}