M HKA Ensembles

M HKA, Antwerpen

03 June 2022 - 21 August 2022

AMVK, Aernout Mik, Amar Kanwar, Andrea Fraser, Artūras Raila, David Claerbout, Gianni Motti, Gillian Wearing, Hänzel & Gretzel, Johan Grimonprez, Nedko Solakov, Pipilotti Rist, Rosalind Nashashibi, Rosângela Rennó, Şener Özmen en Erkan Özgen, Sergey Kuryokhin en Sergey Sholokhov, Shilpa Gupta, Stan Douglas.

We kunnen stellen dat – om drie controversiële termen te gebruiken – de jaren 1990 het tijdperk was van globalisering, deregulering en democratisering. De tentoonstelling is getiteld naar Sergei Kuryokhin en Sergei Sholokhov’s absurde tv-mockumentaire uit 1991, toen het post-communistische tijdperk net was ingezet. Ze werpt een blik op de jaren 1990 – die we zouden kunnen definiëren als de periode tussen het einde van de Koude Oorlog en het begin van de 'war on terror'. Film- en videokunst verbreidden zich tijdens de overgang naar een veronderstelde unipolaire wereld, parallel met nieuwe internationale perspectieven in de kunst en visuele perspectieven die steeds breder werden.

Met zowel videohardware als montagesoftware die breder toegankelijk werden, waren de jaren 1990 een belangrijke periode voor de ontwikkeling en verspreiding van film- en videokunst. Lenin was een paddenstoel kijkt naar films en video's die het tijdperk weerspiegelen, maar ook naar hoe kunstenaar nieuwe manieren vonden om beelden te maken, dankzij technologische innovaties. Videokunst wordt aan de ene kant geridiculiseerd omdat ze een homogeen 'visueel Esperanto' creëert, dat geadopteerd wordt door kunstenaars om de sociale realiteit wereldwijd te representeren. Aan de andere kant wordt de kunstvorm erkend voor zijn rol in het mogelijk maken van nieuwe esthetische praktijken en weergave- en distributiemogelijkheden.

Zo kunnen we vaststellen dat de toestroom van videokunst in de jaren 1990 de middelen bood voor het verbreden van artistieke talen en van een televisie-esthetiek, voor nieuwe conceptuele praktijken, sociaal-politieke betrokkenheid, sampling, synthese- of 'post-media'-kunstvormen en nieuwe analysemethoden – en voor het ontmantelen van narratieve structuren. We kunnen de praktijken van de jaren 1990 ook aangrijpen voor een reflectie op de transformaties in telematica- en media-bewustzijn – praktijken die het hedendaagse medialandschap, dat schommelt tussen individuele posities en massapsychologie, zijn gaan domineren.

We kunnen stellen dat dit dit eclecticisme kenmerkend is voor de postmoderne toestand, en in de context van deze tentoonstelling kan het ruimte scheppen voor kritische reflectie. Zo zal Lenin was een paddenstoel, in plaats van een uitputtend overzicht te bieden, een selectie kunstwerken presenteren die inzicht bieden in de vele zorgen en besognes van de dag. In plaats van een generatie te definiëren, is de selectie bewust intergenerationeel – waarbij gekeken wordt naar kunstenaars die op dat moment hun artistieke piek beleven, naast anderen die in de beginjaren van hun carrière zitten – om zo een uniek perspectief te bieden op film- en videopraktijken in het laatste decennium van de 20^e eeuw.

Verberg deze beschrijving