Event

MuHKA, Antwerpen

14 December 2002 - 23 February 2003

‘Eerste huwelijk’ is de titel van de omvangrijke expositie die het M HKA wijdt aan Suchan Kinoshita (°1960, Tokio). Opgegroeid in Japan, emigreerde de kunstenares op haar twintigste naar Keulen om er een muziekopleiding te volgen in het instituut waar de hedendaagse componist Maurizio Kagel doceert. Later werkte ze voor een theatergezelschap waar de leden afwisselend de rol van acteur, decorbouwer en regisseur op zich namen. Het is dan ook geen toeval dat haar werk zich ophoudt in tal van grensgebieden: binnen en buiten de muren van het museum, met of zonder een actieve inbreng van het publiek, herkenbaar als kunstwerk of gecamoufleerd.

Uitgangspunt van de tentoonstelling in Antwerpen is een werkwijze die rekening houdt met permanente verandering. Met behulp van provisorische wanden bouwt de kunstenares een tijdelijke architectuur die een nieuwe verhouding van het publiek met de museale ruimte tot stand brengt. De hieruit voortvloeiende totaalervaring wordt versterkt door een omleiding van het parcours voor de bezoeker, die toegang krijgt tot het gebouw via twee nooduitgangen. De centrale ingang van het museum is immers geblokkeerd door een twintig meter lange houten constructie die de aanwezigheid van een bouwwerf suggereert. Exclusief voor de tentoonstelling in het M HKA is de productie van een reeks animatiefilms waarin de overgangen tussen droom, reële gebeurtenis en fictief verhaal worden afgetast en geënsceneerd in een geheel van uiteenlopende installaties. Zo wordt ‘eerste huwelijk’, de film waaraan de titel van de tentoonstelling is ontleend, geprojecteerd op een automatisch open- en dichtgaande Luxaflex in het raam van een hok. Het geluid horend bij de film ‘expositie’, een fictieve tentoonstelling van alle mensen die de kunstenares in haar leven ontmoette, is te horen in een geluidsdicht hok, opgesteld op enige afstand van het geprojecteerde beeld. Samen met een aantal eerder gerealiseerde en aan de situatie aangepaste installaties verschijnen deze animatiefilms in verschillende versies en ruimtelijke overlappingen, zoals stemmen in een muziekstuk. De ruwe, in multiplex opgetrokken hokken lijken van buitenaf vergelijkbaar, maar telkens de bezoeker er één betreedt, wordt hij verleid deel te nemen aan een nieuw tactiel of visueel spel. In de tot wachtruimte omgedoopte inkomhal tenslotte worden fragmenten uit de animatiefilms en andere situaties in het museum gerecycleerd in een observatorium.