Interrogations sur l’art
1977
Installatie, 198 x 292 cm.
Materials: cloth
Collection: Collection M HKA, Antwerp (Inv. no. S0174).
In deze tekst stelt Léa Lublin een hele reeks vragen. "Is kunst een verlangen? Een vorm van sublimatie? Een neurose?" Veel van die vragen komen met een duidelijke psychoanalytische subtekst – Lublins geboorteplaats Buenos Aires was toen al een belangrijk centrum voor psychoanalyse. Met die vragen bekritiseert Lea Lublin de sociale dimensies van kunst als een vroege vorm van institutionele kritiek.
Lublin werpt hedendaagse vragen op bij de historische betekenis en macht van kunst, en ze stelt de representatieve kracht van het verleden in vraag. Dit stellen van vragen is eerder eigen aan wat een dialoog doet, en is subversief zonder beledigend te zijn. Het is een zwakke positie, waarin ze de mogelijkheid vrij laat voor afkeuring door het publiek, nog versterkt door te eindigen met een trauma. "Is kunst een symptoom?" We kunnen dit linguïstische experiment vergelijken met gelijkaardig werk door haar mannelijke collega’s generationisten, zoals Lawrence Weiner, Sol Lewitt of Robert Barry. Typisch voor hen is dat zij geen vragen stellen, maar simpelweg feiten poneren (of wat zij als feiten aanschouwen).
What is art?, 1977 komt ook naar voren als we het hebben over Vrouwenvragen? van Jef Geys. Is het stellen van vragen een onmannelijk instinct? De vragen geven blijk van een vrouwelijke bescheidenheid – al is er geen sprake van een bescheiden daad wanneer je je vragen over de staat van kunst drapeert over het standbeeld van de prins der schilders (Rubens) of over een calvarie-scène.
