Ook oppervlak ik
1981
Fotografie, 40 x 30 cm.
Materials: b&w photos, linnen folder
Collection: Collection M HKA, Antwerp (Inv. no. BK7288_M240).
Mijn vitalistische drang zou mij, naar anderen opperden, op het pad van de overmoed hebben gejaagd. Ik kon er een parodisch “zelfportret” over schrijven. Wààr is echter wel dat nooit de gewaarwording van de angst uit mijn leven verdween, die meegaande mijn vergankelijkheids- en mijn relativiteitsgevoel ontwikkelde.
Niets is terloops en niets bestendig Al ’t uiterlijk wordt rakelings inwendig
staat tot zelfs in mijn vurigste liefdesgedicht “Appassionato” te lezen. Alles wat ons uiterlijk raakt, wordt innerlijk geacteerd. En vice versa.
Het leven verloopt niet rimpelloos, hetgeen onderhavige foto’s op zo indringende wijze weerspiegelen. Het leven wordt een kwelling wanneer de lichamelijke kwalen zich nestelen tussen vel en vlees, binnen vlees en been. De huid draagt de stigmaten van de aftakeling. Men verdraagt deze kwetsbaarheid niet zelden zonder bitterheid, een bitterheid die tot vertwijfeling kan leiden. Ze maakt echter niet minder sensibel voor wat er aan gruwzame ellende en marteling, eeuwen en eeuwen door, door oorlogen en systematische verdelgingen plaats vond en nu nog plaats vindt, waardoor de levensangst (niet meer willen leven) en de doodskwelling (niet meer kunnen leven) tot climaxen worden opgevoerd. Het “home homini lupus” zet enerzijds tot tandenknarsende aanklacht aan, maar anderzijds ook tot dieper bewustzijn van eigen en andermans leeds.
Paul De Vree - Juli 1981
