° 1978

Geboren in London (GB), leeft in London (GB).

Anthea Hamilton studeerde zowel aan de Royal College of Arts, als aan de Leeds Beckett University en de Wimbledon College of Arts. Haar sculpturen, beelden en installaties stellen een alternatieve, meer gefragmenteerde realiteit voor waarin Hamilton seksualiteit, huiselijkheid en de tradities van verschillende culturen en subculturen niet langer behandelt als in steen gebeitelde conventies of clichés, maar als beweeglijke denkbeelden die elkaar beïnvloeden, versterken of in elkaar vloeien. Ze gebruikt beelden van beroemdheden uit de populaire cultuur – van Jane Birkin tot John Travolta – en introduceert op speelse wijze een amalgaan aan vreemde rekwisieten en personages in vaak theatrale situaties.

Haar werk ontstaat uit een sterk geloof in samen-leven, uit de onvermijdelijke complexiteit van de dingen, en uit de tonnen verbeeldingskracht die dat vertrekpunt vereisen. De ambiguïteit van de kunstwerken is een middel om onze waargenomen realiteit voortdurend in vraag te stellen. Door elementen uit de culturele productie te filteren, te beoordelen en opnieuw te situeren, creëert haar werk nieuwe sensaties, assemblages en materialen die ons begrip van mode, kunst, voedsel, natuur, design, architectuur en popcultuur op de proef stellen. Hamilton maakt hierbij gebruik van welbekende of typische stijlfiguren en motieven, en brengt de kijkers in onverwachte en vaak nog onbekende sferen. De kunstenares staat ook bekend om haar imposante installaties; bevreemdende constructies op vaak grote schaal waarin de bezoeker kan binnengaan of rondwandelen.

Tijdens haar studententijd schilderde Hamilton de dingen om haar heen: van komkommers en aubergines tot een fallus of het gezicht op een sierstuk van de rommelmarkt. Hamilton genoot van de reacties en absurde gesprekken die ze uitlokten. Door groenten te schilderen, ontdekte de kunstenares dat zelfs in een zeer directe handeling, ambiguïteit binnensluipt. Hamilton refereert vaak naar haar werk als ‘onbeslist’. Dat is de reden waarom ze zo onverschrokken van de ene op de andere discipline overschakelt, en de materialen en de objecten gebruikt, die haar op dat moment het best uitkomen. Wat eerst herkenbaar was, duwt ze vervolgens de ambiguïteit in.

 “Om het even waar ik ga, zelfs hier op straat in de buurt, mijn blik blijft gefocust op voorwerpen die interessant of aantrekkelijk zijn. Ik kan eeuwig hopen om ooit een minimalist te worden, maar op één of andere manier komt het er nooit van.”

In 2016 werd ze genomineerd voor de Turner Prize. Hamilton toonde een grote deuringang in de vorm van een mannenkont, een idee dat ze maar al te graag stal van de ontwerper Gaetano Pesce, en waarin ze het ontwerp ontdeed van haar functionaliteit. Op de commentaar waarom het een kont in goud was, antwoordde Hamilton dat een Aziatische man model had gestaan. Ze wees ook op het feit dat er nog steeds van een wit schoonheidsideaal wordt uitgegaan; een standaard die al meer dan 2000 oud is, en die Hamilton ook al contesteerde met haar werk rond John Travolta.

Haar werk hanteert de taal van design. Het is vaak een herinterpretatie van objecten die haar omringen, zoals bijvoorbeeld de pompoenen die ze als studente schilderde. Ze herwerkt ze tot haar versies van designklassiekers zoals tafels, laarzen, behangpapier of kimono’s.

Al bijna twee decennia ontwikkelt Hamilton een complexe praktijk die beeldhouwkunst, installatie, film en performance omvat. Haar begeesterde creativiteit, enthousiasme en souplesse, verrassende onderzoekstrajecten, uitgesproken visuele esthetiek, interculturele nieuwsgierigheid en interdisciplinaire manier van werken, springen in het oog. Met haar 'mash-up'-methode filtert en analyseert Hamilton elementen uit mode, kunst, eten, natuur, design, architectuur en popcultuur, uit het heden en het recente verleden. Vervolgens herschikt ze die stijlfiguren en motieven – die we anders misschien als bekend of geruststellend ervaren – om evidente en dominante betekenissen te omzeilen. Hiertoe gebruikt Hamilton verschillende technieken en materialen, zoals digitale prints, gegalvaniseerd staal, geweven kostuumstof , of geblazen glas.

Ze duikt vol overgave en enthousiasme in de meanderende geschiedenis van de visuele en culturele productie en gebruikt haar oog zowel als een hoogst persoonlijke, als een meer objectieve, productionele lens om de wereld te bekijken en aanschouwelijk te maken. Ze bouwt voort op hightech en vakmanschap, en beweegt zich zonder scrupules van laag naar hoog, van vluchtig naar diepgaand, van klassiek naar pop, van hiphop naar art nouveau.

Uit haar intuïtieve en associatieve praktijk spreekt een sterk geloof in verschillende, nieuwe en complexe manieren van samenleven. Haar manier van kijken ontsnapt altijd aan het vanzelfsprekende en biedt een bijzonder geschikte ruimte aan de bekommernissen van jongere generaties, die een hybride co-existentie opeisen als sleutel tot de toekomst.

DE