DE RUIMTE VAN VERANKERDE VERBEELDING

Deze beschrijving kwam op in onze gedachten toen we spraken over de mogelijke confrontatie van kunstenaars als Jan Fabre, Maria Papadimitriou en Almagul Menlibayeva.

In het dagelijkse leven hebben we de neiging om verbeelding naast ons neer te leggen, als een luxe, of als iets dat leeg is en geen verband houdt met de realiteit. Maar is verbeelding niet een van de basisdomeinen van kunst, misschien wel het meest belangrijke domein omdat het over de vaardigheden beschikt om ons verder te helpen? Kunst biedt een verbeelding die verankerd blijft in onze ervaringen en kunstvoorwerpen een betekenis schenkt. Terwijl we de neiging hebben om kunstenaars thematisch in groepen onder te verdelen, is het misschien wel goed om zichtbaar verschillende posities samen te voegen om te ontdekken dat kunstwerken die de gruwel van onze wereld weerspiegelen, de dromende mensheid afbeelden, of over iemands positie tussen toekomstige en afgelopen horizonten reflecteren, in kunst elkaar misschien wel insluiten. 'Verbeelding omcirkelt de wereld', zoals Albert Einstein ooit zei.

Fabre ontwerpt met juweelkevers de ultieme vorm: het antropomorfische. Papadimitriou wekt collectieve horror op en betrekt hier evengoed de mensheid bij. Menlibayeva beeldt de positie van haar mensen krachtig uit; met Tengri, de ‘eeuwige blauwe hemel’ met een horizon met machtspylonen. Haar geboorteland Kazachstan is de locatie van zowel het tengriisme als de goelags uit de Sovjet-Unie.