Een universele taal

Tijdens zijn opleiding aan de Antwerpse academie is de keramiekklas voor Jef Verheyen de grootste ontdekking. Hij leert er Dani Franque kennen, zijn toekomstige vrouw. Samen reizen ze naar de keramiekateliers in Vallauris. In dat Zuid-Franse dorp had ook Pablo Picasso zijn werkplaats. Ze maken er kennis met de eeuwenoude basisvormen van dit ambacht. In 1955 openen Verheyen en Franque een eigen keramiekatelier in Antwerpen. Op de ateliermuur komen afbeeldingen van hun inspiratiebronnen samen. Een foto van Picasso hangt er naast tribale of precolumbiaanse sculpturen. Indonesische danseressen prijken naast de grotschilderingen van Lascaux. Verheyen herontdekt vanaf het midden van de jaren 1950 ook zijn liefde voor de schilderkunst. De beeldenatlas aan de muur herinnert hem aan de mystieke ‘oerfunctie’ van kunst. Zoals hij het omschrijft: “Schilderkunst kan iedereen aanvoelen, onze taal spreekt iedereen… of tenminste, iedereen is drager van de oervormen.”