Liminal Difference
Ensemble
LIMINAAL VERSCHIL
Deze titel kwam op in onze gedachten toen we de werken van Charif Benhelima, Nina Papaconstantinou en Francis Alÿs samenbrachten.
Wat is de drempel, vroegen we ons af, tussen wat waargenomen kan worden en wat niet waarneembaar is met onze zintuigen, dat wat te snel of te traag gebeurt, dat wat te klein of te groot is om enig verschil te maken? Zoals Marcel Duchamps ‘Infra-Thin’ kan liminaal verschil niet nauwkeurig omschreven worden maar enkel aangetoond worden met een voorbeeld. Denk hierbij aan de snelheid waarmee een plant groeit, de toename van water in een oceaan na een lichte regenval of de afstand tussen twee zijden van een vel papier. Kunst die inspeelt op deze drempels, de onwaarneembare stappen tussen verschillende toestanden, mijmert over meer dan de grenzen van menselijke waarneming. Het stelt de kern van de menselijke psyché in vraag omdat de dingen die we waarnemen bepalen hoe we onszelf en de wereld rondom ons bepalen.
Benhelima gaat polaroids bewust terug belichten om de haast onzichtbare essentie van de iconische banaliteiten rondom ons te vinden. Zijn reeks Black-Out stelt de aard van de waarneming in vraag. Papaconstantinou maakte Sylvia Plath: The Missing Journal door gebruik te maken van een inktloze pen en speelde hiermee in op een dagboek dat geschreven was maar niet gelezen kon worden. Alÿs voert zijn geloof letterlijk uit door een lange rij mensen in te zetten om het oppervlak van een flank van een heuvel naar de andere flank te laten verplaatsen; dus door letterlijk een berg door het geloof te laten verzetten.
