Ensemble

Jef Lambrecht als tekenaar was een natuurtalent. Volgens eigen berichten begon hij heel vroeg te tekenen, en hield in feiten niet meer mee op – hij kopieerde de strips van de kranten en de vele kleine krabbeltjes op allerhande documenten ondersteunen dit – ook al heeft hij geen formele opleiding gevolgd, als autodidact maakte hij kennis met de traditionele technieken – hij sprak zelf over het plezier bij het ontdekken van perspectief – maar algemeen bleef hij een vrije figuratieve abstractie handhaven dat hem zowel veel vrijheid alsook een scherpe perceptie in het essentiële mogelijk maakte.

 

Gebruik makend van de verschillende methodes en tradities incorporeerde hij deze ook in allerhande grafische toepassingen tot wat men als schilderij zou kunnen identificeren, zijn geval eerder verftekening – en kalligrafie is nooit ver weg, combinaties met tekst soms overgaande in palimpsest-achtige combinaties – abstractie domineert hoewel figuur steeds weer aanwezig is: als menselijke of dierlijke, ook vogels – protagonisten die de soms ondoordringbare wereld bevolken, waarbij reeksen een rol spelen, narratieve opeenvolgingen, soms stripachtige series... Van minuscule krabbels op sigarettenpapier tot haast monumentale muurtekeningen en installaties zijn ze dikwijls als onderdeel of 'illustratie' van een of ander proces – het maken van de tekening (regelmatig ook als performance) is essentieel onderdeel, hoofdmoot – het resultaat is wat het is.

 

Tijdens de langere hospitaalverblijven herontdekte Jef Lambrecht de kleurenpotloden van zijn jeugd en maakte meerdere reeksen van intense tekeningen, zijn laatste werken...