Ensemble

“Werken uit de M HKA-collectie zijn vaak groot en aanwezig zonder heel tastbaar te zijn.” – Narcisse Tordoir

Voor het derde onderdeel kiest Narcisse Tordoir een eigenzinnige selectie werken uit de M HKA-collectie met de drie factoren ‘mens’, ‘wereld’ en ‘taal’ in gedachten. Zowel vormelijk als inhoudelijk sluiten ze aan bij de thematiek van Tiepolo.

Untitled (1982) en Sculpture van Didier Vermeiren doen denken aan de desolate landschappen van Tiepolo’s gravures. De sokkel en de sculptuur ogen sober en minimaal. Anders dan bij de klassieke beeldhouwkunst is de functie van de sokkel hier niet langer relevant. Hij staat los op de grond zonder te dragen en wordt daarmee zelf de sculptuur. De sokkels getuigen van een onderzoek naar de wijze waarop een kunstenaar zich elementen uit de geschiedenis eigen kan maken, zoals Tordoir dat ook deed met werk van Tiepolo. Ook Zonder titel (1997) van Ann Veronica Janssens draagt bij tot het schetsen van dit verlaten landschap. Haar werk wacht op ‘een Oosterling’, een toeschouwer om een relatie mee aan te gaan. Je mag het werk voorzichtig betreden en ermee in interactie gaan, de grenzen aftasten. Door bovenstaande elementen uit hun context te rukken en in een nieuwe situatie - die van het museum - te plaatsen, bekijken we de wereld op een andere manier.

‘Mens’ en ‘wereld’ gaan in dialoog bij het samenspel van bovenstaande werken en Ascension Bogolan (2005) van Narcisse Tordoir en Bréhima Koné, en het etherische Espace Perdu (1964) en Verloren ruimte (1964) van Guy Mees. Het geheel doet denken aan een ode aan, een herdenking van kunstenaars die pas erkenning kregen na hun dood. Ook dit is een aanklacht aan het adres van de westerse artistieke wereld. De symbolische taal in Richard Venlets Untitled (1996) doet ons anders kijken naar de ruimte en de kunstwerken. Afhankelijk van hoe de toeschouwer het werk ervaart, kan het een afbakening of een beklemtoning zijn. De klare taal in Zij die hier zijn zijn van hier (2006) laat dan weer geen ruimte voor interpretatie. ‘De Oosterling’ is nooit ver weg in dit werk van Walter Swennen.