Ensemble

SOEPEL LICHAAM

De soepelheid van het lichaam kwam naar voren als een gegeven toen we de werken van Vlad Monroe, Hugo Roelandt en Eleni Mylonas zagen.

Het lichaam is soepel, eerder dan een entiteit met een concrete vorm en een stabiele betekenis. De kracht van een lichaam om zich om te vormen tot een middel voor overleving, communicatie of zelfs zelfontdekking wordt vaak vergeten omwille van de kameleontische aanpassing aan sociale normen. Dus, wanneer het lichaam een middel wordt om godsdienstige macht of staatsmacht te implementeren, is het aanvaarden van haar veranderlijke natuurlijk een de facto vorm van politiek protest. Kunstenaars hebben de flexibiliteit van het lichaam omarmd, vaak door ze eerst op hun eigen beeld toe te passen, om zichzelf op die manier op het slagveld van identiteitspolitiek te plaatsen of om zich eenvoudigweg in iemands anders schoenen te plaatsen.

Vlad Monroe kan gezien worden als de tegenhanger van Cindy Sherman. Haar identificatie focust op het oppervlak terwijl in die van Monroe het onderwerp het overneemt, zoals in de iconische schilderkunst. Roelandt kneedde zichzelf op een dergelijke manier dat hij hermafroditisch genoemd zou kunnen worden, indien het niet meer open zou zijn dan dat; identiteit als een vrolijke vibratie. Mylonas lanceert een dubbel onderzoek naar de gezichten van de demonstranten op het Tahrir-plein: door werken geïnspireerd op hun ruig uitzicht, zoals het aan bod kwam in de mediaberichten over de gebeurtenissen, en door een poging om zichzelf met hen te identificeren.